Uśmiechnęłam się do
niego dziwnie i odrobinkę tajemniczo.
- Mam pełne prawo
przebywać gdzie chcę i kiedy chcę. – odrzekłam spokojnie. – Ty też masz takie
prawo i właśnie z niego skorzystałeś. A skąd cię znam? Po pierwsze uważam, że
wszyscy powinniśmy się w tym stadzie znać. W
przeciwnym razie możemy sobie pomarzyć o zwycięstwie z demonami. A po drugie…
Tajemnica!
Zaśmiałam się i
posłałam mu lekko pogardliwy uśmieszek.
Przyjrzał mi się uważnie
i wybałuszył oczy.
- Czy ty… - zaczął.
- Tak, nie mam
jednego oka. Ale to nic. Jeśli znajdę dobrego szamana odzyskam je. Wojna
zabrała mi dużo więcej… - spuściłam łeb.
Nagle z krzaków
wyleciało czarne ptaszysko. Było jasne, że jest to Shervana. Machała energicznie
skrzydłami sypiąc swoimi czarniuśkimi piórami wokoło.
~Na… Nai… NAIX! –
wycedziła dysząc i uderzyła o szyję ogiera. ~ On… tam… jest!!! Mówię ci,
wiejemy!
Naix westchnął
niezdecydowany.
Pędziliśmy
najszybciej jak mogliśmy, prowadzeni przez kruka. Już chciałam zatrzymać ich
lecz oto w tej chwili usłyszałam głośny tupot, stalowy, rzęsisty i oddech. To „coś”
były zaraz za nami. Męczyła mnie ciekawość kim albo czym jest ten owy potwór
lecz doskonale wiedziałam, że jeśli się odwrócę mogę sprowokować atak, do tego
przepadnę przez jeden z tych cholernych konarów, rozpieprzę mordę i na sto
procent to „coś” mnie zeżre. Poczułam okropny smród. Naix i to ptaszysko, jakby
wiedzieli co będzie potem przyspieszyli i dali sobie jakieś porozumiewawcze znaki.
I w tej oto chwili stało się. Zanim pojęłam co się dzieje już leżałam na ziemi
ogłuszona mega potężnym rykiem. Świszczało mi w uszach, obraz rozmył się i
świat zaczął się niebezpiecznie kręcić wokół mej głowy. Ogier i kruk utworzyli
coś w rodzaju „bariery telepatycznej” dzięki czemu dźwięk nie dotarł do nich z
taką siłą. Ignorując stan mojego mózgu, obróciłam się napięcie i zobaczyłam
głodne kły zbliżające się ku mojej głowie. Wszystko widziałam jak na zwolnionym
filmie. Nieświadoma jeszcze tego czego umiem palnęłam „czymś” w potwora. Myślałam,
że to zwykły podmuch lecz jak okazało się nie. Zobaczyłam jak zwierz zamyka powoli
ślepia i przechyla się wprost na mnie. Spojrzałam w tył. Była tam stroma, piaszczysta
skarpa.
Szybko rzuciłam się w dół wzbijając w górę tumany piachu. Gdy sturlałam
się, prędko wstałam i uskoczyłam do przodu. Olbrzymie cielsko wylądowało jakieś
50 cm ode mnie. Z czarnych nozdrzy wydobył się czary dym, który leciutko
poparzył moje nogi. Stwór jeszcze żył. Z ulgą stwierdziłam, że nie doznałam
żadnych urazów a i moja głowa dochodzi do siebie. Zobaczywszy na górze odrobinkę
zszokowaną parę moich nowo poznanych przyjaciół wdrapałam się z powrotem po
skarpie.
- Jak ty normalnie
radzisz sobie z tym cholerstwem? – zaśmiałam się.
- Normalnie
spotykamy większe sztuki, fałszywy alarm. – warknął kruk.
Naix? Brak pomysłu :v
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz