[…] Zmęczona przysiadłam
gdzieś pod drzewem. Było późno w nocy. Ziewnęłam i podeszłam do wody aby ugasić
pragnienie. Ciepła woda łaskotała mnie w nos a księżyc srebrzyście się mienił.
Przypomniała mi się pewna bajka… O małym królewiczu, o miłości i o
przeszkodach. O miłości… Dlaczego? Dlaczego jestem taka… samotna…? Czemu życie
obdaruje innych prawdziwą miłością a innym zostawi dziurę w sercu? Gdzie tu sprawiedliwość?
Przypomniał mi się pewien ogier… Imienia już nie pamiętam. On był ogierem potężnym, o donośnym głosie i szorstkim
sposobie bycie. Zaś ona – klaczą łagodną i delikatną. Pokochali się. On dbał,
by niczego jej nie brakowało, a ona zajmowała się domem i dziećmi. Później
dzieci dorosły, pozakładały własne rodziny i odeszły. Nadeszły ciężkie dni.
Wrogowie zaatakowali stado. Ogier dzielnie walczył. Jego ukochana również.
Chciała. Została ranna i medycy nie dawali jej szans na przeżycie. Ogier
siedział przy niej do ostatniej chwili… Następnego dnia znaleziony ogiera martwego
a klacz… całkiem wyzdrowiała lecz do końca życia nie odezwała się do nikogo
słowem. Jakże dziwna może być miłość.
Moje rozmyślania przerwał potężny ryk z głębi lasu.
Podeszłam w tamtą stronę. Z krzaków wypadł jakiś stwór. Rzucił się na mnie. Płonęły
mu oczy, błyszczały szpony. Odepchnęłam go szybko jednak to nic nie dało bo
zaraz wrócił.
- Hm… Kolejny mutant z tego walniętego stada?! – warknęłam.
Z trudem załapałam jego wzrok i zajrzałam do mózgowia.
Lorgan. Powróciłam do rzeczywistości niestety nie zdążyłam się odsunąć.
Krwiożercy potwór przygniótł mnie swym ciężarem. Coś mi chrupnęło w karku.
- Lorgan, ogar! – pisnęłam.
W odpowiedzi usłyszałam warczenie. Naturalnie nie był
sobą. W ostatniej chwili przekręciłam łeb. Wierzgnęłam parę razy i zepchnęłam
wilcze cielsko. Zebrałam siły i przy pomocy powietrza odepchnęłam ogiera do
wody a sama przewróciłam się na głaz. Z jeziora z trudem wypłyną Lorgan.
Położył się na piasku. Był już sobą choć w pysku jeszcze pulsowała świeża krew.
Podniosłam się.
- Ilu jeszcze rzeczy się dowiem o członkach. –
mrugnęłam do siebie i dodałam głośniej. – Wstawaj. Noc jest ciepła a nie
wiadomo co jeszcze wyskoczy z tego bagna…
Lorgan? Jak zwykle
nietypowy początek XD
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz