Od Mariki CD Galant

Zgodziłam się więc. Krótko wyjaśniłam mu czego potrzebuję i gdzie to możemy znaleźć. Powoli ruszyliśmy. Galant miał „lodowaty chód” ale mi to specjalnie nie przeszkadzało. Rozmawialiśmy o różnych pierdółkach; o życiu, stadzie, nieszczęsnej pogodzie, przodkach i naszych towarzyszach. Skręciliśmy w prawo, w lewo, znów w lewo, potem podziemną dróżkę i wreszcie… Hm… Gdzie jesteśmy?

- Odnoszę takie wrażenie, że się zgubiliśmy. – mruknęłam.

- Cóż… To ty nas miałaś prowadzić… - zaśmiał się ogier.

- A więc… A… Zrobimy… Sobie wyciecz.. psik! … kę! – to mówiąc przetarłam nos.

- Chrame pewnie się niepokoi… - szepnął pod nosem Galant.

- Poradzi sobie… Musi! – dodałam z uśmiechem. – Proponuję skręcić tam.

Wskazałam łbem na ścieżkę po prawej.

- Tam już chyba byliśmy. Lepszym rozwiązaniem będzie ta po lewej. – odrzekł ogier. – Najlepiej zobaczymy jak sprawa wygląda z góry.

Przemienił się w skrzydlatego jednorożca i wzbił się w powietrze. Ja również rozłożyłam skrzydła. Mimo to, iż wichura robiła ze mną i moimi kruchymi skrzydełkami co chciała, ja starałam się lecieć jak najbliżej Galanta. Mgła całkowicie popsuła widoczność jedyne co widziałam to zad pegaza.

- To nie ma sensu! – krzyknęłam do niego. – A psik! A psik!  Jesteśmy jeszcze dalej!

- Lądujemy! – ogłosił ogier.

Jak zwykle przy lądowaniu o coś zahaczyłam i sturlałam się w kierunku przepaści. Byłam pewna, że już po mnie jednak… Poczułam oparzenie i aż jęknęłam. Niewidzialne pole odbiło mnie niczym piłeczkę. Leżałam w śniegu. Wstałam i otrzepałam się.

- Nic ci nie jest? – spytał Galant.

- Oczywiście, że nie. – mruknęłam. – Ach! Raz na zawsze pozbyłabym się tego nędznego ciała!

Zaśmiałam się i skierowałam oczy ku przepaści.

- Czyżby… - w mgle dostrzegłam zarys zamku.

- Na to wygląda. – ogier kiwnął głową w odpowiedzi.

W oddali leżało potężne zwierze, które natychmiast się zbudziło. Najwyraźniej strzegło lodowej budowli.

Galant? BW:(